Հեթանոսական Հայաստանում Նոր տարին ամռանն էին նշում՝ Նավասարդ ամսին։ «Նավասարդ» անունը պարթեւա-իրանական ծագում ունի։ Այն կազմված է երկու բառից՝ նավա-նոր, եւ սարդ-տարի։ Այսինքն «Նավասարդը» հենց «նոր տարի» էր նշանակում։ Դա համընկնում էր օգոստոս ամսի հետ։ Նոր տարուն հասնում էին հայկական հողի պտուղները, եւ պատահական չէ, որ պատմական Հայաստանում հենց այդ ամիսն էր համարվում տարվա սկիզբը։ Նոր տարվա տոնակատարությունները սկսվում էին Նավասարդի 1-ին (օգոստոսի 11-ին) եւ տեւում էին մեկ շաբաթ։ Այդ օրը հատուկ ուտեստներ էին պատրաստում, առատ սեղան էին գցում, եւ ընտանիքի բոլոր անդամներն ուրախ դիմավորում էին Նավասարդը։ Նավասարդի՝ Նոր տարվա օրերը ըստ էության ազգային-ժողովրդական բնույթ ունեին։ Նոր տարվա առիթով երկրպագություն էին անում Անահիտ, Աստղիկ եւՎահագն աստվածներին։