Իր ծննդյան առաջին ակնթարթներին Լուսինն ուներ մետաղական գոլորշիներից բաղկացած էկզոտիկ, գերխիտ մթնոլորտ, որում փոթորկում էին գերձայնային քամիներ, որոնց հետքերը կարող են պահպանված լինել Երկրի արբանյակի ամենահնագույն «ծովերում». Այս մասին ասված է էլեկտրոնային գրադարանում տեղադրված հոդվածում:
« Լուսնի մթնոլորտն ինչ-որ տեղ նման էր ռոք աստղի: Այն կյանքի շատ դաժան պատմություն ուներ՝ նման «ծանր մետաղի», սակայն, ինչպես որ աստղային խմբերը, այն ևս շատ արագ փլուզվեց և դադարեցրեց իր գոյությունը: Եթե մենք հասկանանք, թե ինչ տեսք ուներ այդ ժամանակ Լուսինը, ապա լավ գաղափարներ կառաջանան այն մասին, թե ինչպես են ապրում մոլորակները կարմիր գաճաճների կողքին»,- հայտարարել է (ԱՄՆ) ՆԱՍԱ-ի Գոդդարդի անվան տիեզերական թռիչքների կենտրոնի մասնագետ Պրաբալ Սեքսենան (Prabal Saxena):
Վերջին 30 տարիներին ընդունված էր համարել, որ Լուսինը գոյացել է Երկրի «սաղմի » հետ պրոտոմոլորակային մարմնի՝ Թեյայի բախման արդյունքում: Բախումը հանգեցրել է դեպի տիեզերք Թեյայի և Երկրի «սաղմի» մատերիայի արտանետման, որոնցից էլ հետագայում գոյացել է Լուսինը:
Երկնային խոշոր մարմնի հետ Երկրի «սաղմի» բախման թեորիայի համար լավ պարզաբանում է Լուսնի զանգվածը՝ նրա վրա երկաթի չնչին պարունակությունն ու այլ պարամետրերը:
Սակայն, նման բախման արդյունքում Լուսինը կազմող նյութի զգալի մասը պետք է գար հիպոթետիկ Թեյաից: Իր բաղադրությամբ այն պետք է տարբերվեր Երկիր մոլորակից, ինչպես որ նրանից տարբերվում են Արեգակնային համակարգի ներքին շրջանի երկնային մարմինների մեծամասնությունը, որում ներառված են երկրային խմբի մոլորակներն ու աստերոիդները:
Բայց իրականում Երկրի և Լուսնի բաղադրությունը շատ նման է, ընդհուպ մինչև շատ մետաղների և այլ էլեմենտների իզոտոպների միևնույն բաժնով:
Համեմատաբար վերջերս մոլորակաբանները խնդրի բավական էկզոտիկ լուծում են առաջարկել՝ այսպես կոչված «հոլ մոլորակի» հիպոթեզը: Դրա համաձայն, երիտասարդ Երկիրը պետք է շատ արագ պտտվեր, և դրա հետ մեկտեղ պառկած լիներ մի կողքի վրա՝ ինչպես Ուրանը, և Թեյայի հետ բախումը պետք է կանգնեցներ նրան, և շեղեր նրա առանցքը:Նման սցենարն ըստ էության գոյության իրավունք ունի, բայց այն չափազանց քիչ հավանական է, ինչն էլ ստիպում է մոլորակաբաններին Լուսնի առաջացման նոր տարբերակներ փնտրել, որոնցից է օրինակ՝ բազմաթիվ մանր օբյեկտների հետ Երկիր մոլորակի բախումը:
Ինչպես պատմում է Սակսենան, մոլորակաբաններին հետաքրքրում է ոչ միայն այն, թե ինչպես է ծնվել Լուսինը, այլ նաև այն, թե ինչ տեսք է այն ունեցել կյանքի առաջին ակնթարթներին: Այդ պահի նրա ձևը կարող է պատմել, թե ինչու այսօր Լուսնի վրա մթնոլորտ չկա, թե երբ է նա կորցրել մագնիսական դաշտը, և բացատրել, թե ինչու է նրա՝ մեզ համար «անտեսանելի» կողմը շատ ավելի թեթև մյուս կողմից, որը միշտ «նայում» է դեպի Երկիրը:
Սաքսենան և նրա գործընկերները ստեղծել են Լուսնի համակարգչային մոդելը, որը բացահայտել է հեռու անցյալում Երկրի արբանյակի ծայրահեղ էկզոտիկ պատկերը: Օրինակ, պարզվել է, որ նորածին Լուսինը շիկացած Երկրին մոտ գտնվելու շնորհիվ, այնքան տաք է եղել, որ նրա մթնոլորտը բաղկացած է եղել ոչ թե գազերից, այլ մի շարք մետաղների՝ կալցիումի, ալյումինիումի, երկաթի, մագնիումի, տիտանի և այլ նյութերի գոլորշիներից:
Այդ «օդի» միջին ջերմաստիճանները Լուսնի «երկրային» կողմում գերազանցել են Ցելսիուսի 1700 աստիճանը:
Շնորհիվ այն բանի, որ Լուսնի հակառակ կողմում ջերմաստիճանն իջնում էր մինչև Ցելսիուսի 150 աստիճանը, դրանում ի հայտ էին հալիս հզոր գերձայնային քամիներ, որոնք փչում էին 1000-1700 մետր/ վայրկյան արագությամբ: Այդ ամենը Լուսնին նմանեցնում է վերջին տարիներին հայտնագործված « ալմաստ մոլորակ» 55 Cnc e կամ « սուտակե մոլորակ» HAT-P-7b էքստրեմալ էկզոմոլորակներին:
Նման տեսքով, ինչպես փաստում են գիտնականների հաշվարկները, Լուսինը կարճ ժամանակ է գոյություն ունեցել՝ մոտ 400 հազար տարի, իսկ նրա մարելու առաջին նշաններն ի հայտ են եկել Երկրի արբանյակի ծնունդից 100 տարի անց: Նրա հետքերն ըստ մոլորակաբանների կարող են թաքնված լինեն Լուսնի հնագույն «ծովերում», հսկայական խառնարաններում, որոնք ի հայտ են եկել նախքան այդ մետաղական մթնոլորտի և դրանում փոթորկող քամիների անհետացումը:
Բավ է պառակտվել