MGIMO-ի միջազգային հետազոտությունների ինստիտուտի Եվրատլանտյան անվտանգության կենտրոնի առաջատար գիտաշխատող Սերգեյ Մարկեդոնովը Bunin & Co. տելեգրամյան ալիքին ներկայացրեց իր կարծիքը Հայաստանում արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների վերաբերյալ:
«Հայաստանում ավարտվել են արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունները: Հաղթել է Նիկոլ Փաշինյանի «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունը: Ինչպես երեք տարի առաջ, այս քաղաքական գործիչը հաղթեց երկրորդ անընդմեջ արտահերթ ընտրություններում: Այնուամենայնիվ, 2018-ին և 2021-ին նա լուծում էր սկզբունքորեն տարբեր խնդիրներ: Առաջին դեպքում նա արձանագրեց «թավշյա հեղափոխության» արդյունքները և ամրապնդեց իշխանության տարանցումն, իսկ երկրորդում պայքարում էր դրա պահպանման համար՝ ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմում Հայաստանի ռազմական պարտության հետևանքով ծագած լայնամասշտաբ ճգնաժամի պայմաններում», - գրել է նա:
Ըստ քաղաքագետի, անցյալ տարվա նոյեմբերին, երբ Փաշինյանը համաձայնեց գնալ աննախադեպ զիջումների (նման պայմաններ նախկինում չէին առաջարկվել Հայաստանի նախկին ղեկավարներից և ոչ մեկին), շատ լրագրողներ և փորձագետներ շտապեցին հաշվից հանել Հայաստանի վարչապետին:
«Նրա պաշտոնանկության վերաբերյալ կանխատեսումների պակաս չկար, վեճը ժամկետների շուրջ էր: Այնուամենայնիվ, զանգվածային բողոքների երկու պիկերը (2020 թ. դեկտեմբեր և 2021 թ. փետրվար) չհանգեցրին ռեժիմի փոփոխության: Իսկ երբ հայտնվեցին սոցիոլոգիական տվյալները՝ չնայած Փաշինյանի նախորդ վարկանիշի անկմանը, պարզ դարձավ, որ նա դեռ առաջ է իր հավանական մրցակիցներից: Եվ չնայած նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի օգտին քվեարկել ցանկացողների թիվն աճեց ձմեռային «չափումների» համեմատ, նրա արդյունքն ընտրություններում՝ 21% -ից մի փոքր ավելի, նշանակում էր պարտություն: Այո, Փաշինյանը 70% չի ստացել, ինչպես 2018-ին, բայց շուրջ 54% մակարդակը, հաշվի առնելով Ղարաբաղի գործոնը, կարելի է համարել գրեթե ընտրական հաղթարշավ », - ասում է փորձագետը:
Մարկեդոնովը մտորում է, թե ինչպես բացատրել այս երևույթը, և բացատրում, որ Փաշինյանի ընդդիմախոսները պատրաստ պատասխան ունեն՝ վարչական ռեսուրս և կեղծիքներ:
«Բայց, ցինիկորեն խոսելով, միայն զանգվածային բողոքները (և դրանք պետք է ակնկալել) ցույց կտան, արդյոք ընդդիմությունն իսկապես ունի այդքան նշանակալի հասարակական աջակցության ռեսուրս: Դա դեռ ակնհայտ չէ: Եթե փակագծերից հանենք դավադրության տեսություններն ու ենթադրությունները, ապա ստացվում է, որ իշխանությունների հակառակորդները գործում էին չհամախմբված, առանց որևէ հստակ ծրագրի: «Կլինի, ինչպես պապիկի ժամանակ էր» կարգախոսները չազդեցին հայ ընտրողի վրա, քանի որ Ղարաբաղում ակնհայտ ռազմական հաջողությունների հետ մեկտեղ եղել են շրջափակում, մասսայական արտագաղթ, երկրի մեկուսացում, աղքատություն և կոռուպցիա: Ժամանակի ընթացքում համընդհանուր «ղարաբաղյան տրամաբանությունը» դադարեց գործել: Եվ պատերազմը չբացահայտեց, այլ միայն վառ ընդգծեց դա», - շեշտեց նա:
Ըստ քաղաքագետի՝ պարզից պարզ է, որ հայ հասարակությունը ուրախ չէ ծանր պարտության համար:
«Բայց հասարակությունը պատրաստ չէ հանուն երևակայական ռևանշի (անգամ Փաշինյանի ընդդիմախոսները պատրաստ չեն չեղյալ հայտարարել նոյեմբերի 10-ի պայմանագիրը) վերադառնալ նրանց մոտ, ում ժամանակին մերժել է (Սերժ Սարգսյանին), կամ, թեկուզ հերոսական, բայց անցյալի անցյալի ներկայացուցիչների մոտ (Ռոբերտ Քոչարյան)։ Նոր գաղափարների և մարդկանց պակասը աշխատեց ընդդիմության դեմ: Փաշինյանը փայլուն խաղարկեց «փոքր չարիքի տեսություն»: Այնուամենայնիվ, նա չի ունենա գրպանային խորհրդարան: Ընդհանուր առմամբ, գրեթե 27%-ը նրա ընդդիմախոսներն են: Իսկ նրանք կոշտ են, պատրաստ թե ճնշման, թե նրան դիմակայելուն», - եզրափակեց փորձագետը: