Նրա մասին ընդոունված է ասել՝ “Forbes-ի ցուցակում 29-րդ տեղը զբաղեցնող Սամվել Կարապետյանի դուստրը”։ Եվ սա փաստ է, բայց միայն մեկը նրա կենսագրությունից։
Forbes Life-ի հարցազրույցը “Տաշիր” ընկերությունների խմբի առաջին փոխնախագահ, մեկենաս Տատա Կարապետյանի հետ նոր “ժառանգների” ըմբոստությունների, ինքնության և արժեքների մասին է:
Անգամ ամռանը Հայդ Պարկում հարցազրույց նշանակելը համարձակ որոշում է։ Ըստ կանխատեսման՝ սպասվում է ռեկորդային +28 աստիճան, բաըց չէ որ բրիտանական բնության անկանխատեսելիությունն է ձևավորել այդ երկրի հանրաճանաչ կերպարը։ Տատա Կարապետյանի հետ (ով առաջին անգամը չէ Լոնդոնում, ուստի խոհեմաբար բաճկոնը է վերցրել), հինգժամյա զրույցի ընթացքում շոգը մի քանի անգամ փոխարինվեց սառը քամով, արևն՝ անձրևով, իսկ չինացի զբոսաշրջիները՝ իսպանացիներով։ Եվ միայն Վիկտորիա թագուհու հուշարձանն է անվրդով և անշարժ․ այն իշխանությունների, սերունդների և եղանակի շատ փոփոխություններ է տեսել։
“Շատերը երազում են հորինել ժամանակի մեքենա, - իր շուրջը նայելով ասում է Տատան։ - Բայց ահա այդ ժամանակի մեքենան։ Գալիս ես այստեղ և տեղափոխվում այլ դարաշրջան միայն այս վայրի էներգետիկայի շնորհիվ։ Մենք նստած ենք այստեղ, հիմա՝ 2019թ., իսկ պատկերացնու՞մ եք, որքան բան է տեղի ունեցել այստեղ, ինչ մարդիկ են քայլել այս փողոցներով, նստել այս խոտին, ինչքան բան է այստեղ եղել։ Փշաքաղվում եմ․․․”։ Դե, ինչ, թագավորական պալատի շրջակայքն իդեալական վայր է զրուցելու այն մասին, թե ինչպես են փոխանցվում արժեքները մեծ ընտանիքում։
Ընտանիք և բաժանում
Տատա, Դուք զգու՞մ եք պատկանելիությունը Ձեր ընտանիքին և ազգին, որպես մի կանգուն սյուն։ Եվ հաջողվու՞մ է արդյոք նրա շուրջ նոր իմաստներ ստեղծել։
Լիովին։ Կարող եմ ասել, որ իմ ազգային պատկանելիությունը, մեր ընտանիքում առկա օրենքներն ու հայացքները հենց այն հաստատուն հիմքն են, որ դրվել է իմ և եղբայրներիս մեջ դեռ մանկության տարիներից։ Երբ քեզ մանկուց սովորեցնում են լինել հուսալի, կայուն, նվիրված ընտանիքին և երկրին, նման հիմքի վրա ավելի հեշտ է նոր իմաստներ ներդնել։ Ամենից հաճելին՝ փորձելն ու չվախենալն է, սահմնափակումներ չդնելը։ Իմ, մասամբ գերպահպանողական հայկական դաստիարակությունը համակցված է եղել ծնողներիս չափազանց իմաստուն դիրքորոշմամբ, ըստ որի՝ իմ մտահորիզոնը պետք է շատ լայն լինի։
Եղե՞լ են դեպքեր, երբ նոր սերնդին Ձեր պատկանելիությունը հակասության մեջ է մտել այն ամենի հետ, ինչ մանկուց սովորեցրել են Ձեզ։
Ոչ։ Ընտանիքիս կողմից սերմանած արժեքների մեջ յուրահատուկ ոչինչ չկա։ Ծնողներս այնքան ներուժ, ժամանակ ու սեր են ներդրել մեր մեջ, որ չկա այդպիսի գումար կամ նյութական արժեք, որը կարող է համեմատվել դրա հետ։ Ինձ սովորոցրել են լինել հուսալի, հավատարիմ, պատասխանատու, որ չի կարելի խաբել։ Սա է հիմքը։ Պարզապես մեկն այդ հիմքը “հեռու է մղում” այն պահերին, երբ այն այդքան էլ հարմար չի դառնում։ Բայց իմ հայրը սովորոցրել է լինել այդպիսին օրը 24 ժամ, ամբողջ կյանքը պահպանել սկզբունքները, որքան էլ մեծ չլինի գայթակղությունը։ Գիտեք, թույլ լինելը միշտ ավելի հեշտ է․ կարելի է բավարար ուժ չգործադրել, վերջապես՝ վախենալ։ Իսկ սերունդների հակամարտությունը բացառիկ երևույթ չէ, և ծագել է մեր աշխարհ գալուց շատ առաջ։
Հիշո՞ւմ եք ձեր կյանքում մի պահ, երբ զգացիք ձեր ազգանվան “տեսակարար կշիռը”։
Իմ ազգանվամբ հպարտությունը ես զգացել եմ դեռևս մանկությանս տարիներին։ Դուք գիտեք, որ մենք՝ հայերս, հազվադեպ ենք միայնակ տեղաշարժվում։ Եթե տեղափոխվում ենք, ուրեմն՝ բոլորս միանգամից; հայրս կարողանում էր միավորել մարդկանց, դա առաջնորդի հատկանիշ է: Մանուկ հասակից նրան նայում եմ ոչ միայն որպես հայր: Նա այն մարդն է, ով ստեղծում է իրական արժեքներ, ով արարում է, ով աշխատանք է տալիս հսկայական թվով մարդկանց և պատասխանատու է նրանց համար: Ինչպե՞ս չհարգել դա:
Երբ տեղափոխվեցինք Կալուգա, բավական դժվարություններ կային, բայց հայրս կարողացավ ստեղծել իր աշխարհը, իր շրջապատը, որտեղ մարդիկ սկսեցին միավորվել նրա ղեկավարության ներքո: Այն ժամանակ արդեն բոլորը լավ գիտեին, որ “Կարապետյան”-ը կայունություն է: Եվ դա կարևոր էր 90-ականների դժվարին շրջանում: Այսօր ինձ համար ազգանունն առաջին հերթին մեծ պատասխանատվություն է, երկրորդ հերթին՝ մնացած ամենը:
Մենք նստած ենք Քենսինգթոնի պալատի կողքին: Թագավորական ընտանիքում կարելի է լինել կամ ինչպես արքայազն Ուիլյամը, կամ էլ՝ Հարիին: Կարող եք անցնել ձեզ համար նախատեսված ուղիով, կամ կարող եք ըմբոստ օդաչու լինել և ամուսնանալ Մեգան Մարքլի հետ: Դուք երբևէ ըմբոստացե՞լ եք։
Ըմբոստություն, իհարկե, եղել է: Բայց այստեղ մենք պետք է հասկանանք, թե ինչ է ըմբոստությունն: Իհարկե, սկզբում մեծ գայթակղություն կար՝ դուրս գալ նախատեսված ուղուց և անել ինչ-որ բան ամբողջովին սեփականը: Բայց շուտով պարզ դարձավ, որ մեկնարկային հնարավորությունները մերժելը հիմարություն է: Այս ամենի դեմ ըմբոստանալ նշանակում է չգնահատել հորս տիտանական աշխատանքը, ով այսքան տարի շարունակ համառորեն ստեղծել է կոորդինատների այս ամբողջ համակարգը: Ինչ վերաբերում է սերունդների ըմբոստությանը՝ դա եղել է: Եթե երեխան ինչ-որ բան այնպես չի անում, նրան պետք է ասել. “դու կվնասվես” կամ “դա լավ չէ”: Միևնույն ժամանակ, մենք պետք է հնարավորություն տանք նրան փորձելու, որպեսզի երկրորդ անգամ նա այլևս այդպես չանի։: Այ, հայրս ինձ միշտ թույլ է տվել “դիպչել տաքին”:
Լոնդոն սովորելու մեկնելու Ձեր որոշումն ըմբոստությու՞ն էր:
Ըմբոստություն էր, այո։ Սակայն ինձ բավական էր հինգ րոպե հասկանալու, թե իմ քայլն ինչ ըմբոստություն էր հայրիկի տեսանկյունից։ Բայց հետո ես բացատրեցի նրան. դու սովոր ես ինձ վստահել աշխատանքի մեջ, վստահիր նաև այս հարցում։ Եվ նա համաձայնվեց: Ի վերջո, դա իմ երազանքն էր, և ես որոշեցի այն իրականացնել:
Այժմ ես վարքագծային տնտեսագիտության դասընթաց եմ անցնում LSE-ում (London School of Economy), սա ժամանակակից տնտեսական տեսության ամենաարդիական ոլորտներից մեկն է: Սովորելը շատ հետաքրքիր է, բայց անկեղծորեն՝ հեշտ չէ, մանավանդ որ ես ստիպված եմ համատեղել ուսումը աշխատանքի հետ: Երեկ հանձնել եմ առաջին քննությունները, ստացել եմ ամենաբարձր գնահատականը: Սա ֆանտաստիկ զգացողություն է: Եվ ոչ միայն այն պատճառով, որ ես զգացի իմ մեջ այն նույն ուսանողական խանդավառությունն, այլև այն պատճառով, որ այդ գնահատականը և դասախոսների գնահատումը ստացա ես՝ Տատան, որովհետև սովորել եմ, ջանք գործադրել, նստել գրադարանում, այլ ոչ այն պատճառով, որ կրում եմ Կարապետյան ազգանունը:
Եթե խոսենք ընդհանրական՝ մարդիկ հաճախ շփոթում են երկու հասկացություն՝ ծնողներից առանձնացում և օտարացում: Ըմբոստանաս-չըմբոստանաս՝ մեր ընտանիքում վերջինս պարզապես անհնար է: Իսկ այդ իրական անկախությունը ես սկսեցի զգալ երկու տարի առաջ, երբ զգացի, որ բարոյապես, մտավոր պատրաստ եմ պատասխանատվություն ստանձնել իմ յուրաքանչյուր գործողության համար: Աշխատանքի հետ կապված` ինձ դրան մանկուց են սովորեցրել:
Պայքար հեղինակության համար
Եվ ինչպե՞ս տեղի ունեցավ այդ առանձնացումն աշխատանքում
Երբ ես սկսեցի աշխատել Տաշիրում՝ այնտեղ բացարձակ հայրապետություն էր տիրում: Եթե ինչ-որ մեկը կարծում է, որ երբ ես եկա հայրիկիս ընկերություն, ինձ այնտեղ ուրախությամբ ընդունեցին, ապա չարաչար սխալվում է: Ընդհակառակը, երկար պայքար էր ընթանում ինձ` որպես պրոֆեսիոնալ և հավասար գործընկերոջ ճանաչելու համար: Ես ընկերություն եկա հեղափոխոխական տրամադրությամբ։ Ինձ թվում էր, որ այդ ամենն իմն է, այդպես էին ինձ պատմել մանկուց։ Իսկ իրականում բախվեցի այլ վերաբերմունքի հետ։ Ես հայտնվեցի վաղուց կառուցված համակարգում, որտեղ ինձ բոլորովին չէին սպասում։ Շատերը կարծում էին․“նա երիտասարդ է, դեռևս՝ խակ”։ Եվ սկսվեց պայքարը։ Երբեմն հասնում էր անհեթեթության աստիճանի։ Բայց ես հստակ հասկանում էի, որ պետք է ժամանակ ու քրտնաջան աշխատանք։ Եվ ես շատ շնորհակալ եմ մեր ամենափորձառու փոխնախագահներից մեկին, ով ինձ վերցրեց իր թևի տակ և շատ բան սովորեցրեց ու սկզնական ժամանակաշրջանում ուղղորդում էր ինձ։ Չէ որ ես իրավունք չունեմ սխալվել, ես հայրիկիս դուստրն եմ:
Լինելով հանդարտ և համեստ աղջիկ՝ անհնար է հաղթել նման պատերազմում։ Հեղափոխականին պետք է պողպատե բնավորություն: Հիշո՞ւմ եք այն պահը, երբ սկսեցիք բացահայտել Ձեր մեջ մենեջերի հատկությունները:
Իմ բախտը բերեց, ինձ հետ դա պատահեց որոշակի տարիքում: Ես 20 տարեկան էի, երբ համալսարանը նոր ավարտած եկա աշխատելու “Տաշիրում”: Ինձ հատուկ էր պատանեկան մաքսիմալիզմը, և ես ունեի կատաղի էներգիա: Դա դեռևս իրական “դու”-ն չես, առջևում հնարավորություններ կան, որոնք դու կամ կօգտագործես, կամ անգամ չես նկատի։ “Դրայվն” ավելի շատ է, քան գիտելիքներն ու փորձը։ Գլխումդ մի միտք է՝ ”ես հիմա շուռ կտամ աշխարհը”:
Հիմա ես, իհարկե, բոլորովին այլ եմ։ Եվ հրաշալի է, որ այս “դրայվն” ունեցել եմ կարիերայի սկզբում: Այս ալիքի վրա ես կարողացա հեղափոխական քայլեր ձեռնարկել, որոնք կոտրում էին “Տաշիրի” շատ պահպանողականների միտքը և նույնիսկ ինչ որ նոր բան ներդնել կառույցում, որն՝ ինչպես լոկոմոտիվ, առաջ էր ընթանում և պարզապես ժամանակ չուներ զբաղվել վիզուալ մասով և մարքեթինգով: Իմ տարիքի շնորհիվ ես լավ տիրապետում էի սոցիալական ցանցերին, դիջիթալին։ Հասկանում էի, որ միևնույն է, մուտք ենք գործելու առցանց աշխարհ։ Մեր բարձրագույն ղեկավարությունը շուկաներ էր նվաճում, նրանք ժամանակ չունեին: Երբ ես գալիս և ասում էի, որ մեզ ռեբրենդինգ և ռեսթայլինգ է հարկավոր՝ նրանք ուշադրություն չէին դարձնում․մենք այստեղ լուրջ գործերով ենք զբաղված։ Ինձ մոտ անգամ բարդույթ առաջացավ։ Ինչպե՞ս թե, մեր ընկերությունում տղամարդիկ լուրջ գործերով են զբաղված, իսկ ինչո՞վ եմ ես զբաղվում։ Հետս հասկացա․ “չէ՞ որ ես կին եմ։ Եվ պետք է կանացի մի բան մտցնեմ այս պատմության մեջ՝ կարգուկանոն ևգեղեցկություն”։
Այսօր պատասխանատվության ոլորտը շատ ավելի լայն է, իմ հիմնական գործը խմբի ակտիվների ճգնաժամային կառավարումն է: Սկզբում ես ավելի ստատիկ մենեջեր էի, որը պատասխանատու էր որոշակի ուղղության զարգացման համար: Այժմ ես սկսեցի կիրառել բազմաֆունկցիոնալ մոտեցում և զբաղվել գործունեության բոլոր ոլորտներով՝ էներգետիկայի և շինարարության ոլորտից մինչև մարքեթինգ և կինոյի բիզնես: Ինձ շատ դուր է գալիս այն, ինչ հիմա անում եմ:
Զուտ հիպոթետիկորեն, պատկերացնու՞մ եք, որ կգա մի օր, երբ Դուք ցանկանաք Ձեր հոր ընկերությունից ամբողջովին դուրս մի բանով զբաղվել:
Մենք դա արդեն անում ենք: Մեր ընկերության նախագահը մեզ որևէ կերպ չի սահմանափակում մեր նախագծերում: Մենք ունենք շատ ստարտափեր, օրինակ ՝ SaveTime-ը: Դա իմ ավագ եղբոր գաղափարն էր. նա ցանկանում էր ստեղծել պահանջված առցանց ծառայություններ: Եվ դա արեց: Սա ապրանքների առաքման ծառայություն է, դրա տարբերությունն այն է, որ առաքումը իրականացվում է նույն օրը` սկսած 60 րոպեից: Ամեն ինչ շատ պարզ սկսվեց. Սարգիսի մոտ առաջացավ գաղափարը, նա մշակեց բիզնես պլան և եկավ հորս մոտ: Այն համոզեց հայրիկին, և նախագիծը սկսվեց: Այսօր դա իր առանձին թիմով շատ հաջողակ բիզնես է:
Մեծ քաղաքի կյանքըՍովորելով Լոնդոնում, ինչպե՞ս եք Դուք գնահատում այն, ինչով զբաղվում եք ժամանցի և կինոյի ռուսական ինդուստրիայում։ Որքանո՞վ է այն համապատասխանում համաշխարհային միտումներին։
Մեր մտածելակերպն, այնուամենայնիվ, տարբերվում է։ Եվ քաղաքային տարածքի բարեկարգման մոտեցումներն այլ են։ Օրինակ՝ եթե խոսում ենք “օն-լայնի” և “օֆ-լայնի” հավերժ պայքարի մասին, ապա Ռուսաստանում մարդիկ, իմ կարծիքով, գերադասում են առաջինը։ Այստեղ, Լոնդոնում, ես նկատել եմ, որ մարդիկ այդքան էլ հետաքրքրվքծ չեն համացանցում ժամանակ ծախսելով։։ Չի կարելի անտեսել աշխարհագրական գործոնը, բայց եվրոպացիներն ավելի գերադաում են կենդանի շփումը։ Եվրոպայում քաղաքի ենթակառուցվածքն այնպիսին է, որ ավելի շատ դրսում լինելու ցանկություն կա․ եղանակային պայմանները և քաղաքային միջավայրն ազդում են կենսակերպի վրա։
Մինչև վերջերս Մոսկվան դրա համար հարմար չէր: Վերջին մի քանի տարում քաղաքը լրջորեն փոխվել է, մեզ մոտ նույնպես հայտնվել է բացօթյա ժամանցի մշակույթը: Նայեք,ինչպես է փոխվել նույն Պատրիարքյան լճակների տարածքը։ Մոսկվան լցվել է իմաստ ունեցող տարածքներով։ Հայտնվեցին վայրեր, որտեղ ուզում ես ժամանակ անցկացնել, մշակութային և ժամանցի հսկայական նախագծեր: Կարծում եմ, որ մենք գնում ենք դեպի մի իրավիճակ, որը մեզ հետ կբերի դեպի offline: Մարզերում իրավիճակը մի փոքր այլ է: Ոչ բավարար զարգացած քաղաքային ժամանցի ենթակառուցվածքների և կլիմայական պայմանների պատճառով մարդիկ ստիպված են ավելի շատ ժամանակ տանն անցկացնել: Այդ պատճառով այսօր մենք ստեղծում ենք ոչ թե պարզապես առևտրի կենտրոններ կամ կինոթատրոններ, այլ ենթակառուցվածքային կենտրոններ, համալիր տարածքներ, որտեղ կան ժամանցի, ինչպես նաև սպորտի և ուսուցման բոլոր տարբերակներն: Այն, ինչ այստեղ՝ Բրիտանիայում, կոչվում է edutainment:
Այդտեղ պե՞տք է լինի ինտելեկտուլ ժամանց: Օրինակ, նույնիսկ Մոսկվայում, ենթագրով կինոնկարները ցուցադրվում են կենտրոնի երկուսուկես կինոթատրոնում: Հեղինակային կինոյի հետ կապված իրավիճակը նույնպես բարդ է քաղաքի “քնելու” շրջաններում: Բիզնեսը թելադրում է իր պայմանները: Բիզնեսի արդյունավետության տեսանկյունից պարզապես անիմաստ է շրջանի կինոթատրոնում ֆիլմը բնօրինակ լեզվով ցուցադրելը, քանի որ դահլիճը չի լցվի: Երբ մենք խոսում ենք կինոյի բիզնեսի մասին, նկատի ունենք զանգվածային սպառողին: Օտար լեզվով ֆիլմն այնուամենայնիվ “այլընտրանք” է: Ինտելեկտության պահանջարկը զանգվածային բան չէ։ Ավելի լայն մոտեցմամբ՝ պետք է սկսել կրթությունից: Այստեղէ Բրիտանիայում, ես տեսնում եմ, որ ամեն ինչ կապվում է կրթության հետ։ “Ինչո՞ւ է գործազրկություն Իսպանիայում՝ կրթություն”: “Ինչո՞ւ Brexit՝ Կրթություն”: “Ինչու՞ Թրամփ՝ կրթություն”: Զբաղվեք կրթությամբ, և մարդկանց կենսամակարդակը կբարձրանա: Եվ այդ ժամանակ նրանք կսկսեն ենթագրով ֆիլմեր խնդրել:
Ֆորբս-ի տղաներն ու աղջիկները
Ձեզ չի՞ վրդովվեցնում Ֆորբսի ցուցակում ընդգրկված մարդկանց ժառանգների մասին այն կարծրատիպը, որ նրանք ոսկե երիտասարդություն են, որն անիմաստ վատնում է ծնողների փողերը։
Գիտե՞ք, որ մեզ ֆորբսի տղաներ և աղջիկներ են անվանում։ Սա շատ ծիծաղելի է, բայց ես այնքան լավ չեմ հասկանում այդ սևեռուն ուշադրությունը։ Այս կամ այն անձի շուրջ ձևավորվող կարծրատիպերը ժամանակակից սոցցանցերի ևս մեկ համընդհանուր խնդիրն է։ Երբեմն ես կարդում եմ իմ մասին հոդվածներին արված մեկնաբանությունները, փորձում եմ, ասես կողքից նայել դրան։ Մարդկանց իրոք թվում է, որ եթե դու ունես փող, կյանքի որոշ անհաջողություններ ավելի հեշտ ես տանում։ Նրանք նաև կարծում եմ, որ կարող են սոցցանցերում ձևավորված կարծիքը քո մասին միակ ճշմարիտը համարել։ Իրականում, ամեն ինչ ավելի բարդ է, և “Ժառանգների” հարցը միշտ չէ, որ նյութական հարթության վրա է։ Խնդիրն այն է, որ ծնողները բավարար ժամանակ չեն հատկացնում իրենց երեխաներին, հաճախ շատ փոքր հասակում ուղարկում են արտասահման սովորելու։ Հետո զարմանում են, որ երեխաները, պարզվում է, չեն կիսում իրենց արժեքները, և ընդհանրապես խորը հոգեբանական տրավմա են ապրել։ Իսկ իրականում նրանց հարկավոր էր ծնողների հետ տարրական շփումը։ Ի դեպ, մեզ հետ մանկուց շատ են զբաղվել, այնպես որ մենք երես առած “ժառանգներ” երբեք չենք եղել։
Ձեր ինստագրամն ակտիվ է, Դուք կարող եք ինչ-որ կերպ ազդել այդ կարծիքի վրա։ Չե՞ք ցանկանում փոխել այդ կարծրատիպը Ձեր օրինակով։
Ես ցանկություն չունեմ համացանցում մարդկանց ապացուցել, թե ինչպիսին եմ իրականում։ Ի դեպ, ինձ բոլորովին դուր չի գալիս գրել ինստագրամում իմ աշխատանքի մասին։ Չնայած, միգուցե ես կարող եմ ոգեշնչել մեկին գտնել իր կոչումը կյանքում, որովհետև իմ ներքին շարժիչը պարզապես թույլ չի տալիս ինձ նստել տանը և, ինչպես ասում եք՝ “վատնել խնողների փողերը”։ Եթե ես կարող եմ որևէ բան փոխել այս աշխարհում՝ ինչու՞ չանել դա։ Ինձ համար սա ռացիոնալ հարց է։ Եթե ես սոցցանցերում պատմեմ իմ աշխատանքի մասին՝ կաճե՞ն մեր վաճառքները։ Ի՞նչ դա կտա, բացի սեփական “եսը” բավարարելուց։ Ոչինչ։ Այն փաստից, որ ինչ-որ մեկը գրում է, որ “նա հարուստ հայրիկի դուստրն է, ով ոչինչ չի անում”, արդյո՞ք ինչ-որ բան կփոխվի իմ կյանքում: Նույնպես՜ ոչ։
Իսկ Դուք զգու՞մ եք սերունդների տարբերությունը։ Փողի, արժեքների նկատմամբ վբերաբերմունքի մեջ։
Հիմա ընդունված է խոսել միլենիալների մասին, և ես ինձ հենց այդպիսին եմ զգում։ Ինձ թվում է, շատ արժեքավոր է, որ մեր սերունդը ծնվել է դեռևս այն ժամանակ, երբ, չկար, օրինակ, այսպիսի շարժունակություն բոլոր առումներով։ Երբ ամենահզոր տեխնոլոգիան Nintendo-ն էր: Սա ինձ թույլ է տալիս գնահատել այն, ինչ ունենք այսօր՝ հաղորդակցության և տեղաշարժման այս ազատությունը, աշխարհին բաց լինելը և տեխնոլոգիաների ներթափանցումը կյանքի բոլոր ոլորտներ: Ուր էլ որ ապրեմ՝ ես ինձ զգում եմ աշխարհի մարդ: Մենք եզակի սերունդ ենք, որը դարերի սահմանագծին ականատես է եղել գլոբալ ցատկի և գնահատում է ժամանակակից աշխարհի նվաճումները: Ինչպիսին կմեծանան մեր երեխաները, մեծ հարց է, նրանք արդեն ծնվել են հեռախոսները ձեռքերին։ Վերջին ժամանակներս ես հատկապես սուր եմ զգում, որ մարդիկ տարբեր վերաբերմունք ունեն փողի, սպառման նկատմամբ: Անցել են այն օրերը, երբ մարդիկ պարծենում էին նյութական հարստությամբ: Այսօր կարևորն այն է, թե ինչի ես դու ինքդ ընդունակ, ինչպես ես փոխում աշխարհը: Այս արժեքներն այսօր ինձ համար, որպես միլենիալների սերնդի ներկայացուցիչ, հիմնարար են: